Steek het licht eens aan?
Patstelling …
Als ik Google Analytics moet geloven dan is ons medium hier uitgegroeid tot een kijkcijferkanon. Straf toch? Want afgaande op de peilingen dacht ik dat het zou floppen … Gelukkig zijn de statistieken wat ze zijn én ze wijzen duidelijk in de richting van Vlaanderen. Waarbij het epicentrum tussen Antwerpen en de Kempense parking ligt. Ik kan daar enkel maar uit afleiden dat, na alles wat er gebeurd én vooral niet gebeurd is, jij dus nog steeds staat te springen om mijn éénzijdige onzinnigheid als ontvankelijk te verklaren. Wauw. Ze wil mijn attentie … Dan euh … Krijgt ze die. “Make me laugh”, pretendeerde ze. En ik deed dat. Respectvol eerst, maar naargelang mijn pogingen opstapelden, durfde ik al wel eens het lot extra te tarten door her en der een steek onder de gordel te geven. Ik bewoog hemel en aarde binnen de mogelijkheden van ons app avontuur. Ik liet haar lachen, ze zal uiteraard zeggen van niet, maar kijkend vlaanderen weet wel beter. Ze heeft gelachen én meer dan eens. En hoewel ik het nog steeds heel grappig vind, gooi ik vandaag het roer toch ‘iet wat’ om. Vandaag onderneem ik een poging om te redden wat er überhaupt nog te redden valt … Een spontane “safe the date” actie, want naast dat lachen was het kijkend vlaanderen ook al opgevallen dat onze wervellende romance zich momenteel in het dal van een onmogelijke maar – toegegeven – ook prachtige patstelling bevind. We hangen tussen wal en schip. Het spel is al vastgeroest nog voor het werd gespeeld. En dat is gelukkig geen lichamelijke metafoor. Maar het bizarre aan deze patstelling is dat beide patstellers eigenlijk hetzelfde padje willen bewandelen, in dezelfde richting ook. Wat is dan het probleem? Ze worden geboycot door hun mentale beperkingen. Beide patstellers zijn zowaar van ‘t padje. De pathologie van die patstellers op dat padje is gelukkig niet ver zoek. Er is dus nog een sprankeltje hoop. Beide willen ze eten, terwijl ze beide besefloos kunnen gegeten worden. In realiteit zitten ze in het midden van hun levensloop, terwijl ze eigenlijk mentaal zo oud zijn als de aftreksom van hun eigen leeftijd. De ene vindt dat de andere sorry moet zeggen terwijl de andere vindt dat de ene sorry moet zeggen. Eenvoud siert. Soms. Tot het sensationeel gatachterlijk wordt. Dit is pure reality van de bovenste plank. En dat lokt uiteraard – héél schoon – kijkcijfers. Heel Vlaanderen, mijzelf inclusief, keek uit naar die, net niet ingeplande, versnapering tussen haar en mij. Want het stond nu al op ’t padje geschreven, zelfs zonder magie zou dat ongetwijfeld een memorabel en meer waarschijnlijk een legendarisch moment kunnen worden. Een besef dat ook hier langzaam aan binnen sijpelt. De flitsen die eerst flarden werden groeien plots uit tot berekende maar harde realiteit met bijna negatieve zelf projectie’s tot gevolg. Zijn – wij – nu echt zo ongelooflijk dom juffrouw? Is er geen manier waarbij wij onze puberstreken aan de kant kunnen schuiven? Al dan niet tijdelijk? Kunnen we hier geen compromis tot overeenkomst overeen komen? Een belofte voor een toekomende overeenkomst dus. We komen nu overeen dat we tijdens onze tête-à-tête overeenkomen wie van ons sorry moet zeggen … Op die manier hoeft er vandaag niemand water bij de wijn te doen. Een legale constructie waarbij we beide onze belangen beschermen en tegelijk waaruit we beide profijt kunnen halen. Want dat zou ons toestaan om een beschaafd debat te voeren en alsnog die revolutie in de toekomende geschiedenis te ontketenen. Een win win situatie. Ik durf ook te zeggen dat ik hier al heel veel calorieën heb verbrand, ongewoon héél veel zelfs. Subtiel gezegd, ik heb exact die middelen die mij hier worden aangereikt benut. Maar waarom subtiel als het ook meer uitgesproken kan … Maak dus maar gerust de vergelijking met Romeo want ik heb die zijn serenade nu al meermaals overtroffen. En daarbij u balkon en heel u straat plat gespeeld. U website’s kunnen we niet meer op één hand tellen. Aangevuld met verschillende wél geletterde brieven. En een inhoudelijke postkaart van een uitnodiging om U tegen te zeggen. En in heel dat traject heb ik welgeteld één keer op mijn strepen gestaan. En o wee, ik heb jou daarbij – letterlijk – achtenzeventig keer minder lang laten wachten dan jij mij. Ik heb je ook mijn grote mond getoond … En ik beloof je, ik heb voldoende referentie’s die door dun en dik zullen bevestigen dat mijn hartje nog vele malen groter is. Ik heb je karakter getoond en dat is hét ingredient voor minstens één leuk gesprek. Behalve wat tijd, heb je hier niets te verliezen lieverd. En als jij recht in de spiegel kijkt, dan zegt die twee dingen tegen jou … Uiteraard, dat jij de mooiste bent van heel het land, maar daarnaast toch ook vooral dat ik jou tijd dubbel en dik heb verdiend. Daarbovenop zijn hier al voldoende éénrichtingswoorden gevloeit om te beseffen dat jij jou geen seconde zult vervelen. En als het nog meer geruststelling kan zijn, ik verwacht helemaal niets van jou. Ik ben enkel maar curieus. Ik ben geïnteresseerd om meer van jou te weten te komen. Ik wil die glimlach van jou eens live ervaren. En met een beetje geluk, kan ik mijn reddersbrevet scoren in u schoon ogen. Dat is alles! Dat is dus geen Apocalyps voor de algemene duidelijkheid. Dat is gewoon ik die zeg wat ik wil, in de meest pure vorm, waarbij ik bij wijze van voorbeeld een voortrekkers rol aan neem door mijn scrupules aan de kant te schuiven, en mijn hand in u richting uit te steken.
Soit, ik heb nu wel écht genoeg gedaan, voor vredesonderhandelingen weet je mij te vinden, dat kan zowel rechtstreeks als via kijkend vlaanderen. En als die laatste partij hier een overtuigende rol zou kunnen spelen, dan heb ik daarvoor minstens een lekker etentje met partner in ruilbieding ! ;-)
Dikke zoen!